Waar gebeurd, ! een aanschuiftafel met Koffie- Risotto , hernieuwde kennismaking met een Koffie brander en Echte blues toe.

Soms zijn er dingen die je niet zo snel bedacht zou krijgen. Vanavond bijv. was ik te gast bij de Aanschuiftafel in Het lokaal een aparte winkel voor streek producten, maar dat niet alleen, er zit ook een heerlijk café bij voor koffie, thee, croissants, vers brood etc. Die tafel was georganiseerd door Carel Elsenburg chefkok en broodbakker en Barend Boot, excellente koffie brander uit Baarn. Aan die tafel konden 14 mensen zitten, je kon je aanmelden. Hoe het komt dat ik een van de gelukkigen was die uitgenodigd werd, dat weet ik niet. En dat kan me ook niet schelen ik was erbij, ik keek mijn ogen uit en ik liet mijn geur en smaakpapillen strelen.

We aten Risotto op een bijzondere manier bereid door Carel. Voor de aanschuiftafel combineerde hij risotto met gemalen koffie. De koffie van Boot uit de branderij in Het Lokaal. Inmiddels is dat nu een echte branderij met enorme machines en professionele apparatuur. Bij dat gerecht dronken we speciale koffie uit wijnglazen.

Een ervaring op zich en erg lekker. Ik zat naast Barend Boot, en wat bleek, wij hebben ongeveer dertig jaar geleden, elk een kamer gehad in een groot kantoor gebouw in Utrecht. We werkte daar beiden op projectbasis. Ik weet nog heel goed dat ik toen al dacht, wat doet die man hier in die duffe omgeving, waar humor niet het sterkste gereedschap was van onze collega’s. Wat zijn onze paden kronkelig geweest sindsdien en dan opeens ontmoet je elkaar bij de risotto. Tegenover mij zat een man die uitverkoren was om aan te zitten, doordat de vrouw van Barend op dit moment een nare chemokuur ondergaat waardoor er een plaats open viel. Deze man vertelde op zijn beurt een verhaal over een reis in Nashville, waar hij kortgeleden een Blues concert had bijgewoond. The Blues van BB King. Ken je die muziek? Ja natuurlijk zeg ik, in de jaren 60 heb ik al een plaat van hem gekocht. Jij hebt dus echt een aantal “nazaten” van de BB King band gehoord (zucht, onbereikbaar zoiets ) En in het komende weekend zal hij weer een prachtig blue grass concert gaan beleven tijdens een reünie met de hele familie van zijn vrouw.

Zo rijgen de verhalen zich aaneen bij die aparte aanschuiftafel, waar ook een gast zit die headmaster is bij de zg Koffieschool, en een Italiaan uit Verona, die behalve een prachtig meisje, ook stickers bij zich heeft waarop staat: “Stop Bad Coffee”. Nou die ga ik zeker opplakken, want ik vind ook dat het leven veel te kort is om vieze koffie of wat voor vieze dranken dan ook te consumeren.

En dan lijkt die mooie avond voorbij en ga ik naar huis een beetje beneveld door de koffie. Maar de avond is niet voorbij , want ik passeer het Fluor podium, waarvan ik (bij toeval) weet via een bevriende buurvrouw dat er vanavond een bijzonder blues concert zal zijn, waar zij met haar man heengaat. (zij zijn een stuk jonger dan ik ) Een aantal gasten staan nog bij de ingang waaronder de man van mijn buurvrouw. Zij blijkt ziek te zijn. Wil jij haar ticket vraagt hij aan mij. Welja waarom niet.

En dan sta ik zomaar binnen tussen de concert –gangers met een echt stempel op mijn linkerpols. Waar kan ik zitten ? vraag ik nog. Zitten? Het is een blues concert dan ga je niet zitten, dan blijf je staan. Oh ja!

Nou daar zit (sta) ik dan, (buurman is al met vrienden verdwenen naar de bar) het voorprogramma zet meteen stevig in, met de Hoodoo Monks- real time blues music van eigen bodem. En dan moet het programma van de Red Devils Usa (echt waar hoor!) nog beginnen.

De bassen stampen door de ruimte, waardoor de vloer bijna schudt alsof ik op een trilplaat sta. Niet onaangenaam, moet ik zeggen, er hangt een soort rook gordijn rondom de spelers, waardoor ik me opeens in de jaren 60 waan, in een jazz club in Parijs, of in Paradiso Amsterdam.

Daar zit ik weer in een stinkende Afghaanse jas die je nodig had om “erbij” te horen, een snikhete jas, en toch liepen de koude rillingen me toen over de rug bij bepaalde blues klanken. Oh ja, dat wil ik ook !, dacht ik toen, op een podium staan en mezelf kenbaar maken op een manier die anderen ook kan treffen.

Wow, Op een podium heb ik in de tussen tijd vaak gestaan, maar een life Blues-concert dat was er niet meer bij. Tot vandaag dus. The Red Devils uit de USA die brachten 25 jaar geleden hun album King King uit en net als the Hoodoos hebben ze iets nostalgisch en iets folky in hun klank. Iets wat je (mij althans) even meeneemt in een wereld van vrijheid.

En gek genoeg wordt er tot twee keer gerefereerd aan Woodstock. Moet je nagaan een popfestival uit 1969. Daar waren 100 den Afghaanse jassen en lange rokken en Henna vlechten (die ik ook had) bij elkaar. Mick Jagger was destijds een fan van The Red devils en zelfs Johny Cash liet zich een keer door hen begeleiden. En dat maak ik nu (gelukkig was het donker in de zaal) na de Risotto met koffie, zomaar mee….?

Wie zal mijn verhaal geloven? Want dat is het lot van de waarheid, ze wordt moeilijk geloofd.

Geschreven door: Marlies Souren
Bron: www.sourenpoems.nl